Sürekli olan bitenden bahsetmek istiyorum. Sürekli onu bunu arayıp "faceden nası kaldırdı bi anda ya resimleri, hayret bişey. Bu neyin göstergesi sence? Kararlı mı?" diye ağız aramak, alacağım cevaplardan memnun olmamak devamlı "ama.."lı cümleler kurmak istiyorum. Bi zamanlar, nasıl bu kadar deli sevebildiğine şaşırıp kaldığım adamı, o günlerin hatrına ele güne karşı savunuyorum.

Evet, belki ayrılan bendim. Hem de sinirle. Ama o da İstanbul'a benden uzağa -hele hele amaç Autoshow'u gezmekse - gitmişken benden ilgisini sevgisini eksik etmeyecekti. Öbür türlü aha da metropolü gördü beni unuttu diye düşünmem çok doğal. Ayrıca "neden benle bişe psylsşmıyorsun"lu sorularıma "Ablamla hasret gideriyorum" gibi dünyanın en sikko bahanesini bulmayacaktı. Twitter'da yazdığı şeyin amacı bana laf sokmak mı olduğunu sorduğumda  "Sana her yaptığımın hesabını mı vercem" diyip telefonu suratıma kapatmayacaktı. Adam gibi diyecekti ki "yaa çok bunaltıyorsun şurda senden uzakta iki dakka rahat ver." Madem iki türlü de ayrıldık, bari adam gibi nedenlerimiz olurdu.

Şimdi burdan böyle anlatınca da, kıyamadım O'na. Yani hakkını yemek istemem. 4 yıldır eşsiz bir aşk yaşattı bana. İyi anlaşıyorduk anlamında değil, beni hiç böylesine seven böylesine sahiplenen düşünen olmamıştı anlamında. Çok erkeğin kaldıramayacağı şeyler yaptım, büyük laflar ettim, büyük boklar yedim. Ağlaya zırlaya döndü bana her seferinde. Ama tüm bu geçmişe sırt dayamak bi yere kadar. O da insan nihayetinde ve yoruldu sanırım.

Bugün ayrılığımızın 5. günü. Duygularım tüm hızıyla bir yukarı bir aşağı oynamaya devam ediyor. Her biri birbirinden manken karılarla dolu şirketini, her gün tanıştığı onlarca yeni insanı, iş çıkışı arkadaşlarıyla yaptıklarını artık bilmediğimden garip bir huzur var içimde. Yani artık benin kontrolümde olmayan bişey için hayıflanmıyor bünyem, sanki 5 gün önce "napcaksınız, kız gelcek mi? gelirse haber ver. Söyle ama tamam mı?" diyen bi insan nası oluyor da ayrıldık diye hemen "naparsa yapsın ben görmiyim de.." diyebiliyor?

Ankara'da devamlı yağmur var hava çok kapalı. Dün o kadar çok yağdı ki gece şıp şıp seslerle uyandım, tavanım akmış. O ritmik seste uyuyamadım tekrar tabii,doğruca salona gittim. Havalar böyle oldu mu ben daha mutu oluyorum. Sanki şehir benim üzüntmü paylaşıyor, anlıyor gbi geliyor. Ve tabii, O böyle havalardan nefret ederdi, inşallah mutsuzdur ve mutsuzluğuna mutsuzluk katılmıştır. Havalar böyle oldukça içi daha da bi fenalaşıyordur.