Hiç kimsenin beni bulamayacağı bir yer olması ne güzel, üstelik gerçekten kaybolmamışken.
Yani bedenim şu an odamda, yatağın üzerinde rahatsızca oturuyor.
Ama ruhum bir hışımla ayaklandı sinirle, nereye gidecek hiç bilmiyorum.
Kimsenin okumaması güzel. Kimsenin tanımaması. Ama birilerinin de dinleyip onaylamasına hak vermesine ihtiyaç duyuyorum sanırım.

Ben Desdemona. Neden Desdemona? Çok da düşünmedim üzerinde. Ben, dedim. Ben neyim!? İlk aklıma gelen kıskançlık oldu, maalesef. Ben çok kıskancım. Ben çok güvensiz, bir şey üzerinde aşırı düşünen, devamlı didikleyen biriyim. Başkasına sorsam öyle demez. Aaa Desdemona, koskoca avukatsın, güzel kızsın. Her şeye sahipsin. İşin var ailen, sağlığın. Çok şükür var tabii, ama onları kaybetmekten o kadar çok korkuyorum ki. Bu korku sağlıksız bir hal alarak bunların keyfini çıkaramamaya başladım, uzuuun bir süre önce.

Othello Sendromu diye bir şey varmış tıpta. Aşırı kıskançlık sendromu. Hiç açıp okumadım, okuyunca biliyorum ki üzerime cuk diye oturacak.

Kıskançlık demişken ; öyle şu kızın güzelliği bu kızın saçı değil ha! Düpedüz sevgilimi kıskanıyorum ben. 4 yıllık, on-off ilişkimizin kavgalı tartışmalı anlaşmazlıklarla dolu ilişkimin en az benim kadar hatalı tarafı; sevgilim. 

Ben Desdemona isem o da olsa olsa Othello'dur